EL JARDÍN DE PSIQUE

Para todos aquellos curiosos de la Antigüedad, Bizancio y la Grecia Moderna

No digas que fue un sueño ...

Anthony and Cleopatra (1883), Sir Lawrence Alma-Tadema


Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνθχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου,
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, άλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσιου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Καβάφης, Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984.

A Dedication to Bacchus (1889), Sir Lawrence Alma-Tadema

El dios abandona a Antonio

Cuando se escuche de repente, a medianoche,
pasar un cortejo invisible
lleno de músicas y voces excelentes,
no lamentes en vano tu suerte que va cediendo, tus obras
que han fracasado, los proyectos de tu vida
que han resultado tan engañosos.
Como si estuvieses preparado desde hace tiempo, como un valiente,
despídete de ella, de la Alejandría que se aleja.
Ante todo, no te equivoques. No digas que fue
un sueño y que tu oído te engañó.
No aceptes esas vanas esperanzas.
Como si estuvieses preparado desde hace tiempo, como un valiente,
como te cuadra a ti, que te consideraste digno de una ciudad semejante,
acércate firmemente a la ventana
y escucha con emoción, pero no
con las súplicas y los lamentos de un cobarde,
como un último placer, los sones,
los instrumentos excelentes del misterioso cortejo
y despídete de ella, de la Alejandría que pierdes.

Traducción: J. A. Moreno Jurado.

Cleopatra on the Terraces of Philae (1896), Frederick Arthur Bridgman


ἐν ταύτῃ τῇ νυκτὶ λέγεται μεσούσῃ σχεδόν, ἐν ἡσυχίᾳ καὶ κατηφεία τῆς πόλεως διὰ φόβον καὶ προσδοκίαν τοῦ μέλλοντος οὔσης, αἰφνίδιον ὀργάνων τε παντοδαπῶν ἐμμελεῖς φωνάς ἀκουσθῆναι καὶ βοὴν ὄχλου μετ᾿ εὐασμῶν καὶ πηδήσεων σατυρικῶν, ὥσπερ θιάσου τινὸς οὐκ ἀθορύβως ἐξελαύνοντος εἶναι δὲ τὴν ὁρμὴν ὁμοῦ τι διὰ τῆς πόλεως μέσης ἐπὶ τὴν πύλην ἔξω τὴν τετραμμένην πρὸς τοὺς πολεμίους, καὶ ταύτῃ τὸν θόρυβον ἐκπεσεῖν πλεῖστον γενόμενον, ἐδόκει δὲ τοῖς ἀναλογιζομένοις τὸ σημεῖον ἀπολείπειν ὁ θεὸς Ἀντώνιον, ᾧ μάλιστα συνεξομοιῶν καὶ συνοικειῶν ἑαυτὸν διετέλεσεν.

"Y se cuenta que esa noche, casi hacia su mitad, mientras la ciudad estaba en calma y entristecida a causa del miedo y de la expectación ante el futuro, se oyeron de repente melodiosos sones de multitud de instrumentos y bullicio de una muchedumbre con gritos de bacantes y bailes satíricos, como si marchara algún cortejo báquico no sin algarabía; que se había iniciado cerca del centro de la ciudad en dirección a la puerta exterior, la que conducía hacia los enemigos, y que por allí se marchó el tumulto que había sido muy grande. Y a los que consideraban esta señal, les parecía que a Antonio le abandonaba aquel dios al que de continuo habia tomado preferentemente como modelo y con el que se sentía más familiarizado".

Plutarco, Vida de Antonio (74. 5 - 75. 6).

0 comentarios:

Publicar un comentario